Zespoł cieśni kanału nadgarstka jest jednym z najczęściej występujących schorzeń w obrębie kończyny górnej, powodującym ból, drętwienie, a czasem nawet osłabienie chwytu ręki. Diagnostyka tego schorzenia jest kluczowa dla wczesnego rozpoznania i wdrożenia odpowiedniego leczenia. W niniejszym artykule omówimy, jakie badania są niezbędne do postawienia diagnozy zespołu cieśni kanału nadgarstka, zwracając uwagę na ich specyfikę, cel i możliwe wyniki.

Podstawy rozpoznania zespołu cieśni kanału nadgarstka

Rozpoznanie zespołu cieśni kanału nadgarstka opiera się przede wszystkim na dokładnym wywiadzie lekarskim oraz badaniu fizykalnym. Pacjenci często skarżą się na ból, drętwienie, mrowienie, a czasami nawet na osłabienie siły chwytu w obrębie ręki, szczególnie w nocy. Lekarz może przeprowadzić testy prowokacyjne, takie jak test Phalena czy test ucisku nadgarstka, które mogą nasilić objawy i przyczynić się do postawienia wstępnej diagnozy.

Test Phalena

Test Phalena polega na zgięciu nadgarstków pacjenta przeciwko sobie na 60 sekund. Pojawienie się lub nasilenie objawów, takich jak drętwienie czy mrowienie w obrębie palców, może wskazywać na zespół cieśni kanału nadgarstka.

Test ucisku nadgarstka

Podczas tego testu lekarz uciska na kanał nadgarstka przez 30 sekund. Podobnie jak w przypadku testu Phalena, pojawienie się lub nasilenie objawów może sugerować obecność zespołu cieśni kanału nadgarstka.

Badania instrumentalne w diagnostyce zespołu cieśni kanału nadgarstka

Chociaż wywiad lekarski i badanie fizykalne są niezwykle ważne, do potwierdzenia diagnozy często konieczne są badania instrumentalne. Najbardziej znaczącymi badaniami w diagnostyce zespołu cieśni kanału nadgarstka są badanie elektrofizjologiczne oraz badanie ultrasonograficzne.

Badanie elektrofizjologiczne

Badanie elektrofizjologiczne, w tym elektromiografia (EMG) oraz badanie przewodnictwa nerwowego, jest złotym standardem w diagnostyce zespołu cieśni kanału nadgarstka. Badanie to pozwala na ocenę funkcji nerwów, mierząc czas przewodzenia impulsów elektrycznych przez nerw pośrodkowy. Opóźnienie lub zmniejszenie prędkości przewodzenia może wskazywać na ucisk nerwu w kanale nadgarstka.

Badanie ultrasonograficzne

Ultrasonografia jest coraz częściej wykorzystywana w diagnostyce zespołu cieśni kanału nadgarstka. Pozwala ona na wizualizację struktur anatomicznych kanału nadgarstka, w tym nerwu pośrodkowego. Zmiany w wyglądzie nerwu, takie jak jego powiększenie w obrębie cieśni nadgarstka, mogą potwierdzić diagnozę. Dodatkowo, ultrasonografia jest metodą nieinwazyjną i bezbolesną, co stanowi jej niewątpliwą zaletę.

Diagnostyka zespołu cieśni kanału nadgarstka wymaga kompleksowego podejścia, w którym kluczową rolę odgrywają zarówno dokładny wywiad i badanie fizykalne, jak i odpowiednio dobrane badania instrumentalne. Wczesne rozpoznanie i leczenie mogą zapobiec dalszemu uszkodzeniu nerwu i związanej z tym utracie funkcji ręki, co podkreśla znaczenie świadomości i dostępności odpowiednich metod diagnostycznych.