Łokieć tenisisty, znany również jako epikondylitis lateralis, jest schorzeniem dotykającym przede wszystkim okolicę zewnętrznego nadkłykcia kości ramiennej. Chociaż nazwa może sugerować związek wyłącznie ze sportowcami, w rzeczywistości dotyka ono szerokie spektrum osób, niezależnie od ich aktywności fizycznej. Diagnostyka łokcia tenisisty jest kluczowa w ustaleniu odpowiedniego planu leczenia. W tym artykule przyjrzymy się, jakie badania są niezbędne do postawienia diagnozy oraz jakie nowoczesne metody diagnostyczne są obecnie dostępne w ortopedii.

Podstawy rozpoznawania łokcia tenisisty

Rozpoznanie łokcia tenisisty zazwyczaj opiera się na wywiadzie medycznym oraz badaniu fizykalnym. Lekarz ortopeda zapyta o rodzaj i czas trwania dolegliwości bólowych, a także o czynniki, które mogą nasilać ból, takie jak określone ruchy czy aktywności. Ważnym elementem jest również zebranie informacji o wcześniejszych urazach, chorobach oraz próbach leczenia.

Podczas badania fizykalnego, lekarz oceni zakres ruchu w stawie łokciowym, siłę mięśniową oraz lokalizację bólu. Testy specyficzne dla łokcia tenisisty, takie jak test Cozena czy test Thomsona, mogą być wykorzystane do oceny stanu ścięgien mięśni prostowników przedramienia.

Badania obrazowe w diagnostyce łokcia tenisisty

Chociaż badanie fizykalne jest fundamentem w diagnozowaniu łokcia tenisisty, często konieczne jest użycie badań obrazowych, aby potwierdzić diagnozę oraz wykluczyć inne przyczyny bólu łokcia. Poniżej przedstawiamy najczęściej stosowane metody.

Rezonans magnetyczny (MRI)

Rezonans magnetyczny (MRI) jest jednym z najbardziej szczegółowych badań obrazowych, pozwalającym na dokładną ocenę tkanek miękkich, w tym ścięgien i mięśni. MRI jest szczególnie przydatne w wykrywaniu mikrourazów oraz stanów zapalnych ścięgien, co jest charakterystyczne dla łokcia tenisisty. Badanie to może również pomóc w wykluczeniu innych przyczyn bólu, takich jak pęknięcia czy zmiany zwyrodnieniowe.

Ultrasonografia

Ultrasonografia jest kolejną metodą obrazowania, która znajduje zastosowanie w diagnostyce łokcia tenisisty. Jest to badanie nieinwazyjne, które pozwala na ocenę struktury ścięgien w czasie rzeczywistym. Ultrasonografia może wykazać pogrubienie ścięgien, obecność płynu w obrębie ścięgna czy mikrourazy. Dodatkową zaletą ultrasonografii jest możliwość przeprowadzenia dynamicznej oceny, co oznacza obserwację ścięgien podczas ruchu.

Tomografia komputerowa (CT)

Tomografia komputerowa (CT) jest rzadziej stosowana w diagnostyce łokcia tenisisty, ale może być przydatna w wykluczaniu innych przyczyn bólu, takich jak złamania czy zmiany zwyrodnieniowe w kościach. CT oferuje wysoką rozdzielczość obrazu struktur kostnych, co jest jej główną zaletą w porównaniu do MRI i ultrasonografii.

Podsumowanie

Diagnostyka łokcia tenisisty wymaga kompleksowego podejścia, które obejmuje dokładny wywiad medyczny, badanie fizykalne oraz wykorzystanie badań obrazowych. MRI i ultrasonografia są najczęściej stosowanymi metodami, które pozwalają na szczegółową ocenę stanu ścięgien. Tomografia komputerowa, choć rzadziej używana, może być pomocna w wykluczaniu innych przyczyn bólu łokcia. Wczesne rozpoznanie i odpowiednie leczenie są kluczowe w zapobieganiu długotrwałym komplikacjom związanym z łokciem tenisisty.