Zerwanie ścięgna rotatorów jest jednym z najczęstszych urazów dotykających obręcz barkową, wpływając na jakość życia i zdolność do wykonywania codziennych czynności. Wymaga ono precyzyjnej diagnostyki oraz indywidualnie dostosowanego planu terapeutycznego, aby zapewnić skuteczną rekonwalescencję i powrót do pełnej sprawności. W niniejszym artykule omówimy najnowsze metody diagnostyczne oraz przedstawimy dostępne opcje terapeutyczne, które mogą być zastosowane w leczeniu tego schorzenia.

Diagnostyka zerwania ścięgna rotatorów

Diagnostyka zerwania ścięgna rotatorów rozpoczyna się od dokładnego wywiadu medycznego i badania fizykalnego. Lekarz ortopeda zwraca uwagę na historię urazu, charakter i lokalizację bólu, a także ograniczenia w ruchomości stawu barkowego. Następnie, w celu potwierdzenia diagnozy oraz oceny stopnia uszkodzenia ścięgna, stosuje się różnorodne metody obrazowania.

• Rezonans magnetyczny (MRI) – jest to złoty standard w diagnostyce zerwań ścięgien, pozwalający na szczegółową ocenę struktury ścięgien, mięśni oraz innych tkanek miękkich obręczy barkowej.
• Ultrasonografia – metoda ta jest coraz częściej stosowana ze względu na swoją dostępność, brak inwazyjności oraz możliwość oceny ścięgien w dynamicznym ruchu.
• Artroskopia diagnostyczna – choć jest to metoda inwazyjna, pozwala na bezpośrednią ocenę uszkodzenia oraz wykonanie ewentualnych procedur naprawczych w tym samym czasie.

Ważnym elementem diagnostyki jest również ocena funkcjonalna stawu barkowego, która może być przeprowadzona za pomocą różnych testów klinicznych, takich jak test Jobe’a czy test drop-arm.

Opcje terapeutyczne

Leczenie zerwania ścięgna rotatorów zależy od wielu czynników, takich jak wiek pacjenta, stopień uszkodzenia ścięgna, ogólny stan zdrowia oraz wymagania dotyczące funkcji barku. Opcje terapeutyczne można podzielić na nieoperacyjne i operacyjne.

Nieoperacyjne metody leczenia

W przypadkach łagodnych zerwań lub u pacjentów, dla których operacja nie jest wskazana, preferowane są metody nieoperacyjne. Wśród nich znajdują się:

• Fizjoterapia – ma na celu wzmocnienie mięśni obręczy barkowej i poprawę zakresu ruchu w stawie. Ćwiczenia dostosowane są indywidualnie do potrzeb pacjenta.
• Zastosowanie leków przeciwzapalnych – niesteroidowe leki przeciwzapalne (NLPZ) mogą być stosowane w celu zmniejszenia bólu i stanu zapalnego.
• Iniekcje kortykosteroidowe – mogą być stosowane w celu szybkiego zmniejszenia bólu i stanu zapalnego, jednak ich nadużywanie może prowadzić do dalszego osłabienia ścięgna.

Metody operacyjne

W przypadku ciężkich zerwań ścięgna rotatorów lub gdy leczenie nieoperacyjne nie przynosi oczekiwanych rezultatów, rozważa się interwencję chirurgiczną. Do najczęściej stosowanych metod należą:

• Artroskopia – minimalnie inwazyjna metoda, pozwalająca na naprawę ścięgna za pomocą małych nacięć i instrumentów chirurgicznych. Artroskopia jest często preferowana ze względu na krótszy czas rekonwalescencji i mniejsze ryzyko powikłań.
• Otwarta rekonstrukcja ścięgna – w przypadkach, gdy uszkodzenie jest zbyt duże lub skomplikowane dla artroskopii, może być konieczne przeprowadzenie otwartej operacji w celu naprawy lub rekonstrukcji ścięgna.
• Transfer ścięgien – w sytuacjach, gdy zerwane ścięgno nie nadaje się do naprawy, możliwe jest przeszczepienie innego ścięgna w celu przywrócenia funkcji barku.

Wybór odpowiedniej metody leczenia powinien być dokonany przez specjalistę ortopedę po dokładnej diagnostyce i ocenie indywidualnej sytuacji pacjenta. Współpraca między lekarzem, pacjentem oraz fizjoterapeutą jest kluczowa dla osiągnięcia optymalnych wyników leczenia.

Zerwanie ścięgna rotatorów jest poważnym urazem, który wymaga odpowiedniego podejścia terapeutycznego. Dzięki postępom w diagnostyce i leczeniu, pacjenci mają obecnie dostęp do szerokiego zakresu opcji terapeutycznych, które mogą znacząco poprawić ich jakość życia i funkcjonowanie.