Zespół cieśni kanału nadgarstka jest jednym z najczęściej diagnozowanych schorzeń w obrębie kończyny górnej, dotykającym przede wszystkim osoby wykonujące powtarzalne ruchy ręką lub pracujące w niewłaściwej ergonomii. Charakteryzuje się bólem, drętwieniem oraz osłabieniem chwytu, co znacząco wpływa na codzienne funkcjonowanie i jakość życia pacjentów. W poniższym artykule przedstawimy podstawowe informacje na temat tego schorzenia, w tym jego przyczyny, objawy, diagnostykę oraz dostępne metody leczenia.

Przyczyny i objawy zespołu cieśni kanału nadgarstka

Zespół cieśni kanału nadgarstka (ZCKN) jest wynikiem ucisku na nerw pośrodkowy w obrębie kanału nadgarstka. Kanał ten jest wąskim przejściem, przez które przechodzi nerw pośrodkowy oraz ścięgna zginaczy palców. Ucisk na nerw może być spowodowany przez różne czynniki, w tym obrzęk, zmiany zwyrodnieniowe, urazy, a także przez czynniki związane z wykonywaną pracą, takie jak długotrwałe korzystanie z komputera, praca na linii produkcyjnej czy wykonywanie ruchów powtarzalnych ręką.

Objawy ZCKN mogą obejmować ból, drętwienie, mrowienie oraz osłabienie chwytu w obrębie ręki, szczególnie w palcach: kciuku, palcu wskazującym, środkowym i części palca serdecznego. Objawy te często nasilają się w nocy, prowadząc do zaburzeń snu. W zaawansowanych przypadkach może dojść do zaniku mięśni kłębu kciuka, co jest wynikiem długotrwałego ucisku na nerw pośrodkowy.

Diagnostyka i leczenie zespołu cieśni kanału nadgarstka

Diagnostyka

Diagnoza ZCKN opiera się przede wszystkim na wywiadzie medycznym oraz badaniu fizykalnym. Lekarz może przeprowadzić testy, takie jak test Phalena czy test ucisku nadgarstka, które mogą wywołać objawy charakterystyczne dla tego schorzenia. W celu potwierdzenia diagnozy oraz oceny stopnia uszkodzenia nerwu pośrodkowego, może być konieczne przeprowadzenie badań dodatkowych, takich jak elektromiografia (EMG) lub badanie przewodnictwa nerwowego.

Leczenie

Leczenie ZCKN może być zachowawcze lub operacyjne, w zależności od ciężkości objawów oraz stopnia zaawansowania schorzenia. W początkowej fazie zaleca się zmianę czynników ryzyka, takich jak poprawa ergonomii pracy, stosowanie ortezy stabilizującej nadgarstek czy wykonywanie ćwiczeń rozciągających i wzmacniających. W przypadku silnego bólu mogą być stosowane leki przeciwzapalne lub zastrzyki kortykosteroidowe.

W sytuacji, gdy leczenie zachowawcze nie przynosi oczekiwanych rezultatów, może być konieczna interwencja chirurgiczna. Operacja polega na przecięciu więzadła poprzecznego nadgarstka, co zmniejsza ucisk na nerw pośrodkowy i przynosi ulgę w objawach. Większość pacjentów odnotowuje znaczną poprawę po operacji, jednak w niektórych przypadkach mogą wystąpić powikłania, takie jak osłabienie siły chwytu czy ból w miejscu cięcia.

Podsumowując, zespół cieśni kanału nadgarstka jest schorzeniem, które może znacząco wpłynąć na jakość życia pacjentów. Wczesna diagnoza oraz odpowiednio dobrana metoda leczenia są kluczowe dla zapewnienia ulgi w objawach i zapobiegania długotrwałym komplikacjom.